Zagórnik

Trochę historii ...

Z "Kronik Księstwa Zatorsko-Oświęcimskiego dowiadujemy się, że założycielem Zagórnika jest Zacusius Ligęza, siostrzeniec ówczesnego dworzanina królewskiego Jakuba Urdzenia. Ów dworzanin w 1318 roku zbudował w Inwałdzie drewnianą świątynię, w zamian za co właściciel tych ziem osiedlił na swojej posia-dłości niesfornego siostrzeńca fundatora świątyni, nadając mu lesiste tereny dzisiejszego Zagórnika. Prawie od początku właścicielem wsi był szlachcic Stanisław Inwałdzki, a później większej jej części hrabia Adam Romer. Osiedliła się tutaj ludność pochodzenia walaskiego (wędrowni górale), która napłynęła ze Słowacji. Do ważnych elementów w historii wioski należało budownictwo. Od początku istnienia wsi aż do II wojny światowej przeważało budownictwo z drewna. Do naszych czasów przetrwały drewniane domy z końca XIX i początku XX wieku. Szczególnie ważnym zajęciem było pasterstwo, które najintensywniej zaczęło się rozwijać w XVI wieku. Przybyła z Węgier ludność wołosko-słowacka zajmowała się bowiem hodowlą, najpierw wypalając i karczując lasy; w ten sposób powstawały nieduże polany. W połowie XIX wieku we wsi było czynnych 15 warsztatów tkackich. Poza tym na Zagórniczance znajdował się młyn i tartak, a także kamieniołom. Wieś wtulona jest w wąską kotlinkę między Pańską Górą, Gancarzem i Wapienicą, na wysokości 410 - 490 m n.p.m. Nazwa Zagórnik ma charakter topograficzny i pochodzi od miejsca za górami, bowiem dolinę zagórnicką otaczają szczyty górskie, m.in. Pańska Góra (432 m), Przełęcz Pańska (380 m), Czuby (Gronie 503 m), Wapienica (531 m), Przykraźń (552 m), Kobyla Głowa (545 m), Kamie-niec Grapa (500 m). W środku wioski znajduje się szczyt zwany Groniem (ok. 500 m), który dzieli środkową część Zagórnika i Skornicę.